एक छोटीशी गोष्ट....

एक छोटीशी गोष्ट....आवडली तर नक्की शेअर करा!

" गणपतीपुळेच्या समुद्रकिनार्यावरून विशाल व कपिल हे जिवलग मित्र फिरत होते,
बोलता बोलता त्यांच्या मध्ये छोट्याश्या गोष्टीवरून वाद झाला, व कपिलने विशालला कानाखाली मारली,

त्यावेळी विशाल काहीच बोलला नाही व त्याने खालील वाळू वर लिहिले कि,
" आज माझ्या जवळच्या मित्राने मला कानाखाली मारली "

थोड्यावेळाने ते दोघे समुद्रात स्नान करायचे ठरवतात,
स्नान करताना विशालचा तोल जातो व तो समुद्रामध्ये बुडायला लागतो ......

त्यावेळी कपिल त्याला वाचवितो, बाहेर आल्यावर विशाल एका दगडावर लिहितो कि, " आज माझ्या जवळच्या मित्राने माझे प्राण वाचविले"

ते वाचून कपिल म्हणतो :- जेव्हा मी तुला दुखविले तेव्हा तू वाळू वर
लिहिलेस व जेव्हा मी तुला वाचविले तेव्हा तू दगडावर लिहिलेस .. असे का ??

विशाल :- " जेव्हा कोणी आपल्याला दुखवितो, आपण ती गोष्ट वाळूवर लिहायला पाहीजे , जेणेकरून माफीचा वारा व दोस्तीची शीतल लाट येऊन लगेच ते पुसून टाकेल .....
पण जेव्हा कोणी आपल्याला सुखवितो तेव्हा आपण ती गोष्ट दगडावर कोरायला पाहीजे, जेणेकरून सोस्याटाचा वारा किंवा कोणतीच लाट ते कधीच पुसू शकणार नाही "

तात्पर्य :- " काच फक्त एकदाच तडकते व नंतर ती फक्त आणि फक्त फुटतच जाते.
आपल्या नात्याची तडकत आलेली काच कशी चमकावयाची हे आपल्याला ह्या गोष्टीवरून शिकायला मिळते 

Posted by - आईच्या गावात अन १२ च्या भावात. on Facebook

नवरा बायको रिटर्न ईश्टाप !

सावधान !  आधी हिकडं तिकडं नजर मारा. नवरा किंवा बायको आजूबाजूला असेल तर थोडं थांबा. ई श्टाप ! तिच्या किंवा त्याच्या हातात लाटणं बिटणं काही असेल तर अजूनच सावध. आणि हसताना तोंडावर टॉवेल धरा.  पोट हलणार नाही याची काळजी घ्या. नाहीतर तुमची रवानगी येड्यांच्या इस्पितळातच व्हायची. 

हपिसात असाल तर सायबाच्या जायची वाट बघा. चमच्यांपासून सावधान. ई श्टाप ! तुमच्या हसण्यावर कंट्रोल सुटला की तुमचे ’आता वाजले की बारा’ समजा.

नवरा बायकोची केमिस्ट्री कितीही झाली तरी हायड्रोजन आणि ऑक्सिजन सारखीच. जवळ आले की आधी स्फ़ोट. मग नंतर काय ते.  त्यांच्यातल्या त्या धमाल नात्यावर हा अंक. जास्त सिरियसली घेऊ नका नाही तर हिमालयात साधूंची गर्दी व्हायची. ई श्टाप !
रेणुका रेपाळ आणि सुप्रिया जाधव यांच्या  संपादनाने आणि आनंदाच्या चित्रांनी सजवलेली  ही भट्टी कशी वाटतेय कळवा. ( esahity@gmail.com )

'गाय' या विषयावर निबंध

सरांनी वर्गात मुलांना सांगितलं
'' उद्या येताना 'गाय' या विषयावर निबंध लिहून आणा...''
मग वाचा आपल्या 'गणप्या' ने लिहलेला निबंध

"अमेरिकेमध्ये मुलाला 'गाय' असे म्हणतात.
भारतात गवत खाणा-या प्राण्याला गाय असे म्हणतात. गाईला चार पाय आणि दोन कान असतात. गाईचे तोंड गायतोंडे सरांसारखे असते.

गायी फावल्या वेळेत शेपटीने माश्या मरतात.
मेलेल्या माशांचे सुकड बोंबील करतात. ते टेस्टी असते.
गायी गोठ्यामध्ये गाई-गाई करतात. गाय दूध देते पण आम्ही चितळ्यांचे दूध पितो.

गाईच्या 'शी'ला शेण असे म्हणतात. शीला ताई शेणाच्या गौ-या करते. गाईच्या पिल्लाला वासरू असे म्हणतात. वसु बारसेला वासराचे बारसे करतात. गाईची पूजा होते.

पूजा मला आवडते. ती माझ्या शेजारी बसते. गाईला माता म्हणतात.

भारत माता की जय!!!!

एकदा वाचा… थोडा वेळ लागेल पण नक्कीच आवडेल...



एखादा छान ड्रेस आवडतो आपल्याला, दुकानात असलेल्या कपड्यांच्या गर्दीत तो साधा वाटतो, पण तरीही आवडतो पण काहीतरी दुसरे घेऊन बाहेर पडतो आपण....
परतताना मनात विचार येतो ‘तो ड्रेस घ्यायला हवा होता''.



सिग्नलला गाडी थांबते,
चिमुरडी काच ठोठावते. गोड हसते, पण भिक मागत आहे हे लक्षात घेऊन त्या हसण्याकडे फार लक्ष देत नाही आपण... २-३ रुपये द्यावे असे मनात येते...


रेंगाळत सुटे शोधता शोधता ‘देऊ का नको’ हा धावा मनात सुरू असतो, तेवढ्यात सिग्नल सुटतो, गाडी पुढे घ्यायची वेळ येते...
थोडे पुढे गेल्यावर मन म्हणते, ‘सुटे होते समोर, द्यायला हवे होते त्या चिमुरडीला'.


जेवणाच्या सुट्टीत ऑफिसातला मित्र त्याच्या घरातला त्रास फार विश्वासाने सांगतो, त्याच्या डोळ्यात व्यथांचे ढग दाटलेले दिसतात...
वाईट वाटते खूप, नशीब आपण त्या परिस्थितीत नाही असेही मनोमनी पुटपुटून आपण मोकळे होतो...
‘काही मदत हवी का?’ असे विचारायचे असूनही आपण गप्प राहतो." जेवणाची सुट्टी संपते...तो त्याच्या आणि आपण आपल्या कामाला लागतो...
क्षणभर स्वत:वर राग येतो, ‘मदत तर विचारली नाही, निदान खांद्यावर सहानुभूतीचा हात तरी ठेवायला हवा होता मी!


असेच होते नेहमी, छोट्या छोट्या गोष्टी राहून जातात,  खरं तर या छोट्या गोष्टीच जगण्याचे कारण असतात.
गेलेले क्षण परत येत नाहीत,

राहतो तो ‘खेद’, ….करता येण्यासारख्या गोष्टी न केल्याचा. जगण्याची साधने जमवताना जगणेच राहून जात नाहीयेना ते ‘चेक’ कर...






==================

"आनंद झाला तर हसा.. J, “


“वाईट वाटले तर डोळ्यांना बांध घालू नका".

“चांगल्या गोष्टीची दाद द्या, “


“आवडले नाही तर सांगा,घुसमटू नका.”

“त्या त्या क्षणी जे योग्य वाटते ते करा, नंतर त्यावर विचार करून काहीच साध्य नाही. “


“आयुष्यातल्या छोट्या गोष्टींना महत्त्व द्या,”

“त्या छोट्या क्षणांना जीवनाच्या धाग्यात गुंफणे म्हणजेच जगणे.”

“आवडलेल्या गाण्यावर मान नाही डुलली तर ‘लाईफ’ कसले?”

“आपल्यांच्या दु:खात डोळे नाही भरले तर लाईफ कसले?”

“मित्रांच्या फालतू विनोदांवर पोट दुखेस्तोवर हसलो नाही तर कसले लाईफ?”


“आनंदात आनंद आणि दु:खात दु:ख नाही जाणवले तर लाईफ कसले?... छोट्या क्षणांना जीवनाच्या धाग्यात गुंफणे म्हणजेच जगणे.”

तुम्हाला विनोदबुद्धी कुठून मिळाली (पु.ल.देशपांडे नसती उठाठेव)

P.L. Deshpande

तुम्हाला विनोदबुद्धी कुठून मिळाली ?
ह्या प्रश्नाचे उत्तर मला सुचवणाऱ्‍याला मी इष्टेट लिहून देईल. मला वाड-वडिलार्जित फक्त आजपर्यंत संधिवात मिळाला आहे. आजीला दमा होता, त्या वाटणीची मी अत्यंत आतुरतेने वाट पाहात आहे. विनोदबुद्धी कोण देणार? ज्याने मला डोळे दिले (चष्मा वगळून- तो मी विकत घेतला.) त्याखेरीज ते दातृत्व मी आणखी कुणाच्या वाट्यावर जमा करू? गणितातला कच्चेपणा, मी माझ्या एका मामाकडून मिळवला. चित्रककलेतील अधोगतीला एक दूरचा चुलता जिम्मेदार आहे. सिग्रेटी फुंकायचे व्यसन माझ्या एका आतेभावाने लावले. इतिहासाचा तिटकारा इतिहासाच्याच गुरूजींनी निर्माण केला! त्यामुळे शिवाजीचा गुढगी रोग मी औरंगजेबापर्यंत नेऊन पोचवला आहे, आणि इंग्लंडच्या गादीवरच्या चार्लसबरोबर अनेक हेन्री मंडळींची मुंडकी तिमाही - सहामाहीत ह्या हाताने उडवली आहेत. संगीताची आवड ही शेजारच्या घरात वेळीअवेळी पेटी बडवणार्या एका इसमावर सूड म्हणून उत्पन्न करून घेऊन त्याची पेटी बंद पाडली. नाटकात पहिली भूमीका मिळाली, ती 'नरवीर तानाजी मालुसरे' ह्या नाटकाच्या सोनावणे मास्तरांनी 'डायरेक्शण' केलेल्या प्रयोगात! तानाजी मेल्यावर जे मावळे पळतात, त्यांतला आघाडीवरचा मावळा म्हणून मराठी रंगभूमीला माझा चिमुकला पदस्पर्श झाला. "मूर्खांनो! तो दोर मी केव्हाच कापला आहे," हे सूर्याजीचे भाषण ज्या मूर्खांना उद्देशून होते त्यातला मी आघाडीचा मूर्ख! तिथे देखील उजव्या विंगेत कड्याच्या दिशेला न पळता उदेभानाच्या महालाच्या दिशेला पळाल्यामुळे डाव्या विंगेत उभ्या असलेल्या सोनावणे मास्तरांनी उजव्याहाताने माझ्या डाव्या गालफडावर एक सणसणीत 'डायरेक्शन' केलेले स्मरते. जीव बालमुठीत धरून मी पुन्हा एकदा तलवार आणि मावळी पागोटे सांभाळीत उजव्या विंगेत पळताना वाटेत आडव्या पडलेल्या तानाजीच्या छातीवर पाय देऊन पळालो होतो. असो; हे विषयांतर झाले. विनोदबुद्धीचा उगम माझ्या मानेवरील चामखिळीप्रमाणे केव्हा झाला हे अजिबात स्मरत नाही! -- (पु.ल.देशपांडे नसती उठाठेव.)