मराठी विलोमपदे Marathi Palindromes - भाऊ तळ्यात ऊभा

मराठी विलोमपदे 

Marathi Palindromes

मराठी विलोमपद म्हणजे असे वाक्य जे उलटे वाचले तरी अगति सरळ वाचल्यासाराखेच असते.

लहानपणी Palindrome हा प्रकार आवडायचा.
Palindrome म्हणजे असा शब्द, वाक्प्रचार , वाक्य किंवा कोणतीही अर्थपूर्ण अक्षररचना जी शेवटाकडून सुरूवातीकडे वाचत गेलं तरी बदलत नाही.
इंग्रजीत Palindrome ची रेलचेल आहे. पण मराठीत हाताच्या बोटावर मोजण्याइतकेच.  लहानपणी तर दोन तीनच माहित होते.
१)  चिमा काय कामाची
२) ती होडी जाडी होती.
३) रामाला भाला मारा.
पण अलिकडे कळलं की मराठीत Palindrome ला 'विलोमपद' असा शब्द आहे, आणि मराठीतली विलोमपदे देणारं चक्कं एक Android app (Marathi Palindromes नावाचं) सुद्धा आहे.
ही म्हणजे हाईट झाली, मराठीची इंग्रजीशी लय भारी फाईट झाली.
मराठी धावत नसली तरी एक एक 'पाऊल पडते पुढे' हे, तुम्ही काही म्हणा, पण अगदी Like करण्यासारखं आहेच.
आता ही मराठी विलोमपदे बघा (नया है यह हं !)
१) टेप आणा आपटे.
२) तो कवी ईशाला शाई विकतो.
३) भाऊ तळ्यात ऊभा.
४) शिवाजी लढेल जीवाशी.
५) सर जाताना प्या ना ताजा रस.
६) हाच तो चहा
वा वा, हे ताजे मराठी पॅलिनड्रोम्स, आय मीन, विलोमपदे वाचून मझा आला. आणखी काही विलोमपदे, आय मीन, पॅलिनड्रोम्स माहित आहेत का कोणाला? की मराठी पाऊल थांबते इथे?

१. चिमा काय कामाची
२. भाऊ तळ्यात ऊभा
३. रामाला भाला मारा
४. काका, वाचवा, काका
५. काका, वाहवा ! काका
६. ती होडी जाडी होती
७. तो कवी डालडा विकतो
८. तो कवी मोमो विकतो
९. तो कवी सामोसा विकतो
१०. तो कवी कोको विकतो
११. तो कवी ईशाला शाई विकतो
१२. तो कवी रीमाला मारी विकतो
१३. तो कवी वामाला मावा विकतो
१४. तो कवी व्हिटी ला टिव्ही विकतो
१५. तो कवी विकीला किवी विकतो
१६. तो कवी चहाच विकतो
१७. तो कवी का विकतो?
१८. तो कवी लिली विकतो
१९. तो कवी ऊमाला माऊ विकतो
२०. तो कवी ठमाला माठ विकतो
२१. तो कवी कणिक विकतो
२२. तो कवी बेड व डबे विकतो
२३. तो कवी ठमीला मीठ विकतो
२४. मराठी राम
२५. तो कवी चक्काच विकतो
२६. तो कवी हाच चहा विकतो
२७. तो कवी राशीला शिरा विकतो
२८. तो कवी टोमॅटो विकतो

आणखी काही असेच विलोमपद तुम्हाला माहित असल्यास कमेंट मध्ये टाकायला विसरू नका.

हि पोस्ट सुधा WhatsApp वर वाचनात आली म्हणून इथे शेअर करत आहे. लेखकाचे आभार. नाव कळवल्यास या पोस्टचे श्रेय नक्की देऊ.

पोस्ट वाचल्यानंतर मी Android App चा शोध घेतला आणि ते माझ्या मोबाईल वर स्थापित केले (मराठीत इंस्टाल केले).खाली दिलेल्या लिंकवर ते मोफतउपलब्ध आहे.

https://play.google.com/store/apps/details?id=com.androizen.palindromes.marathi

चाळीशी शांत - एक सुंदर लेख

चाळीशी शांत

‘…नक्की यायचं ! ’
आमंत्रण पत्रिकेची शेवटची ओळ वाचून पत्रिका बाजूला ठेवली.
‘हा माणूस काय करेल ना !’ मी हळूच पुटपुटलो.
‘काय झालं?’ सौ ने विचारलं.
मी पत्रिका दाखवली. ती वाचून सौ ने हाताच्या ऐवजी अख्खी पत्रिकाच स्वतःच्या कपाळावर मारली.
‘आग्रहाने बोलावलंय आपल्याला. जावंच लागेल.’ थोडं कंटाळतच मी म्हटलं.
‘हा कुठला मित्र तुझा ? यापूर्वी कधी ऐकलं नव्हतं याच्याबद्दल.’ सौ ने सफाईने विषय बदलला.
तात्याबद्दल किती सांगायचं? आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे – हिला – काय काय सांगायचं?
मित्रांची एक मजा असते. आपल्या घरच्या मंडळींसाठी ते पाण्यावरील हिमनगासारखे असतात. पाण्याखालचे ‘नऊ दशांश’ ते फक्त आपल्यालाच माहित असतात. घरच्या मंडळींसमोर आपल्या मित्रांना ‘सेन्सॉर’ करत करत आपण कसे ‘प्रोजेक्ट’ करतो, ही तुमच्या मैत्रीची कसोटी असते. तात्याला ‘तात्या’ म्हणावं असं काही त्याचं वय नव्हतं. माझ्यापेक्षा फार फार तर दोन-तीन वर्षांनी मोठा असेल. शिक्षणावरील प्रेमापोटी तो विविध बॅचेस मधल्या मुलांचा ‘क्लासमेट’ होता. पण त्याचा एकंदरीत वावर, बोलण्याची शैली, कुठल्याही विषयावर अधिकारवाणीने बोलण्याचा त्याचा प्रगाढ आत्मविश्वास पाहिला की त्याला ‘तात्या’ ही उपाधी दिलेल्या माणसाला वंदन करावेसे वाटे. स्वतःच्या आजोबांपेक्षाही ‘चार पावसाळे’ जास्त पाहिले असल्याच्या अविर्भावात तो कुणालाही कुठल्याही विषयावर सल्ले द्यायचा. अर्थशास्त्रातील ‘Inelastic demand’ ची संकल्पना शिकताना, आम्ही सिगारेटच्या किमतीचं उदाहरण घोकत असताना तात्या ‘चेन स्मोकर’ झाला होता. अतिशय बेदरकार आयुष्य जगणाऱ्या तात्याला कॉलेजमध्ये असतानाच विविध व्यसने लागली होती – नव्हे – तर त्या व्यसनांना आता तात्या लागत होता. कॉलेज वगैरे संपल्यावर अनेक धंदे करून तो ‘बिल्डर’ वगैरे झाला होता, असं कानावर पडलं होतं. त्यानंतर त्याचा काही पत्ता नव्हता…..आणि अचानक ही पत्रिका हातात पडली.
सभागृहात अनेक मंडळी. काही ओळखीचे, काही अनोळखी तर काही ओळखीचे अनोळखी ! माझी नजर तात्याला शोधत होती. तात्या कुठे दिसत नव्हता. सभागृहातील स्टेजवर एक टेबल, दोन खुर्च्या. मागील भिंतीवर एक मोठा बॅनर. त्यावर – ‘तुमच्या तात्याची चाळीशी शांत !’ हे शब्द. एक तरुण स्त्री सर्वांचं हसून स्वागत करत होती. ही तात्याची ‘ताती’ असावी असं गृहीत धरून मी आणि सौ तिच्याजवळ गेलो. नमस्कार करून माझं नाव सांगितलं. तात्याची चौकशी केली. माफक हसून ‘ते येतील इतक्यात’ असं म्हणत ‘ताती’ घोळक्यात मिसळली. तात्याच्या घरात मी ‘पाण्यावरील हिमनगाइतका’देखील माहित नव्हतो, त्याबद्दल मी तात्याचे मनोमन आभार मानले. इतर जुने मित्र भेटले. त्यांच्याशी बोलत उभा होतो आणि अचानक जल्लोष आणि टाळ्या ऐकू आल्या. आम्ही सगळ्यांनी स्टेजकडे पाहिलं. नेत्याप्रमाणे सगळ्यांना मानवंदना देत तात्या स्टेजवर आला होता.
डोक्यावर नसलेल्या केसांमुळे आता तो खरा ‘तात्या’ वाटत होता. तो एक फरक सोडला तर भूत आणि वर्तमान यात फारशी तफावत नव्हती.
‘इथे जमलेल्या माझ्या तमाम ‘निकम्म्या’ मित्रांनो आणि माझ्या ‘शुंदर शुंदर’ मैत्रिणींनो,….
‘निकम्म्या’ आणि ‘शुंदर’ जल्लोषाने सभागृह भरून गेलं ! तात्या जराही बदलला नव्हता, या स्वतःच्या समाधानालाच प्रत्येकाने सलामी दिली होती.
‘रविवारी ढांगा वर करून झोपायचे सोडून तुम्ही आत्ता या हॉलमध्ये का आहात, हे मी सांगत नाही. कारण ते सांगितलं तर तुम्हाला पाठवलेल्या आमंत्रण पत्रिकेच्या छपाईचा आणि पोस्टाचा असा सगळा खर्च फुकट जाईल. पण तरी सांगतो ! तर आज, तुमचा हा ‘तात्या’ चक्क आणि अखेरीस ‘चाळीस’ वर्षांचा झाला. ‘चक्क’ यासाठी म्हटलं कारण मी स्वतःला अजूनही ‘चाळीस’ वर्षांचा मानत नाही. आता ‘अखेरीस’ का म्हटलं ते त्याहून जास्त महत्वाचं आहे. गेल्याच वर्षी मी स्वर्गाची बेल वाजवून खाली आलोय…’
…तात्याच्या एकेका वाक्यानिशी उसळी मारणारं सभागृह आता अचानक गंभीर झालं.
‘…कम ऑन ! इतके सिरीयस होऊ नका. मागल्या वर्षी छातीत कळ येऊन गेली. तसे कॉलेजमध्ये असताना ‘छातीत कळ’ यायचे प्रसंग खूप आले. पण यावेळची कळ जरा जास्तच जीवघेणी होती. आपल्या त्या ‘इंदू’ सारखी. ती आल्ये आज? वेल, इट वॉज अ हार्ट अॅटॅक ! मी स्ट्रेचरवर असताना कांचनला म्हटलं, बहुतेक जायची वेळ आली. पण चुकून माकून वाचलोच तर माझी ‘चाळीशी शांत’ करून टाकायची ! कारण यापुढे आपली साठी शांत, पंचाहत्तरी वगैरे होईल की नाही याचा काही नेम नाही ! म्हणून हे सेलिब्रेशन ! बट लेट मी टेल यु वन थिंग. आयुष्यात खूप व्यसनं केली, पण पैसा कमवायची नशा खूप लवकर मिळाली. सकाळी उठल्यापासून ‘पेटी आणि खोके’ यांच्याच गप्पा ! या सगळ्या धावपळीत ‘हेल्थ’कडे सॉलिड दुर्लक्ष झालं. ‘आपल्याला काय होणार नाही’ या मस्तीत बॉडीला वाट्टेल तसा झिजवत राहिलो. वेळी अवेळी खाणं, शून्य व्यायाम, कामाचा स्ट्रेस, दारू, स्मोकिंग ! मी वाईट शब्द वापरतोय, माफ करा – माझ्या हेल्थवर रोज ‘रेप’ होत होता. शेवटी सहन न होऊन,एका रात्री मग बॉडीने माझ्या छातीचा दरवाजा जोरजोरात वाजवला ! आय टेल यु, आपली सॉलिड फाटली ! डायरेक्ट अॅडमिट ! मग बायपास ! डॉक्टर म्हणाले, लकी आहात म्हणून वाचलात. आता यापुढे जगायचं असेल तर मी सांगतो ते करायचं. फ्रेंड्स, मी तुमच्यातल्या अनेकांना आत्ता बघतोय. तुमच्यावरच्या प्रेमापोटी एक सांगतो. वेळीच सुधारा स्वतःला. मी जे भोगलं ते तुम्हाला भोगायला लागू नये म्हणून हे सगळं सांगितलं. आजचा मेन्यू पण एकदम वेगळा आहे. सॉरी टू से, बट नो ड्रिंक्स टुडे. आय होप, यु विल स्टील एन्जॉय द पार्टी !’
टाळ्यांच्या आतषबाजीत तात्या स्टेजवरून खाली आला. माझ्यासमोर आला तेव्हा मी त्याला घट्ट मिठी मारली. काही क्षण आम्ही फक्त एकमेकांकडे बघत राहिलो. ‘चलता है यार’ असं काहीतरी म्हणून तात्या जोरात हसला. मी माझ्या पत्नीची ओळख करून दिली.
‘मागच्या वेळी भेटलेलास तेव्हा वेगळी होती कोणीतरी !’ तात्या आपल्या नेहमीच्या फॉर्मात येत म्हणाला.
तात्याच्या या अनपेक्षित बाउन्सरपुढे बावळटपणे हसून वेळ मारून नेणं इतकंच माझ्या हातात होतं. तात्या स्वतःच्या विनोदावर बेहद्द खूष होत हसला. स्वतःच्या विनोदाने समोरचे निष्प्रभ वगैरे झालेले बघून त्याला एक आसुरी आनंद होत असे. तात्याचा हा ‘पीळ’ अजून तसाच होता.
कार्यक्रम संपल्यावर आम्ही जायला निघणार इतक्यात एक जण म्हणाला, ‘अरे, तुझ्याजवळच हे जाधव सर राहतात. त्यांना घरी सोडशील का?’
आम्ही गाडीत बसलो. जाधव सर माझ्या शेजारी. पत्नी मागच्या बाजूस. काहीतरी विषय काढायचा म्हणून मी जाधव सरांना त्यांच्याबद्दल विचारलं.
‘मी जाधव. तात्याचा फिटनेस ट्रेनर. असे बघू नका ! माझ्या वयावर जाऊ नका. पांढऱ्या केसांवर जाऊ नका. माझं अख्खं आयुष्य लोकांना व्यायाम शिकवण्यात गेलंय. पुढल्या वर्षी पंच्याहत्तर होईन. पण तुमच्यासारखे तरुण लोक खूप येतात हल्ली. सगळ्यांची पोटं सुटलेली. व्यायाम करायला वेळ नाही म्हणतात. कमीत कमी दिवसात जास्तीत जास्त वजन कमी करून द्या सांगतात. वाट्टेल तितके पैसे द्यायला तयार असतात. मला तुमच्या पिढीची मोठी गंमत वाटते. आधी पैसे मिळवायला स्वतःची तब्येत खर्च करायची; आणि मग गेलेली तब्येत परत मिळवायला पैसे खर्च करायचे ! मी तरुणांना नेहमी दोन तीन गोष्टी सांगतो. एक म्हणजे, स्वतःसाठी व्यायाम कराच. पण त्याहूनही, तुमच्या मुलांवर तुमचं प्रेम असेल तर तुम्ही निरोगी आयुष्य जगलं पाहिजे. दुसरं म्हणजे, व्यायामाची ती प्रोसेस एन्जॉय करा. रिझल्ट्स आपोआप येतील. आणि तिसरं म्हणजे, तुम्ही भले पैसे कमवाल, गाडी घ्याल, बंगला घ्याल. पण ते उपभोगायला तुमची तब्येत चांगली नसेल तर काय उपयोग ?….जाधव सर उतरता उतरता मिश्कील स्वरात म्हणाले, ‘हे शरीर काही वर्षांसाठी आपल्याला भाडे तत्वावर राहायला दिलंय. मग ही ‘जागा’ सोडताना, होती तश्शी परत केली तर‘मूळ मालकाला’ ते जास्त आवडेल, नाही का?’
जाधव सरांसोबतच्या गप्पा, तात्याची ‘चाळीशी शांत’ वगैरे मनात खूप काळ रेंगाळत राहिलं. त्याचं दरम्यान एक छोटंसं पुस्तक वाचनात आलं. ‘What the most successful people do before breakfast’ असं नाव असलेल्या पुस्तकात जगातील सर्व यशस्वी लोकांच्या चांगल्या सवयींचा एक ‘लसावि’ काढलाय. ही सगळी माणसं आपल्या व्यस्त दिनचर्येतून व्यायामासाठी ‘एक तास’ बाजूला काढतात हे लक्षात आलं. ते सगळं वाचून जेव्हा ह्या सर्व अतिव्यस्त लोकांच्या समोर स्वतःला पाहिलं तेव्हा कससंच वाटलं. लोकमान्य टिळकांनी,म्हणे, स्वतःची तब्येत कमवायला एक वर्षांचा ‘ब्रेक’ घेतला होता तेही अचानक आठवलं. माझ्यावर अवलंबून असलेले आणि माझ्यावर प्रेम करणारे सगळे चेहरे आठवले. त्यांच्यावरील प्रेम मी वेगळ्या पद्धतीने व्यक्त करू का ?
एक तारीख, सोमवार वगैरे कुठलेही मुहूर्त न बघता व्यायामाला सुरुवात केलीय. खाण्याच्या सवयी बदलायला सुरुवात केलीय. ‘मिताहार’ हा एक जादुई शब्द आयुष्यात आलाय. याच दिशेने ‘धडपडणाऱ्या’ मित्र-मैत्रिणींचा एक what’s app ग्रुप बनवलाय. एकमेकांशी रिकाम्या गप्पा मारण्याऐवजी आम्ही रोज सकाळी एकमेकांना व्यायाम करायला उद्युक्त करतो, एकमेकांचे (फक्त सकारात्मक) अनुभव शेअर करतो. आता व्यायाम करताना शरीरातील एकेक स्नायू-न-स्नायू आपल्याशी संवाद साधतोय, हे लक्षात येतं. खूप चालून थकल्यावर, ‘जोर’ मारताना ताकद संपते तेव्हा जुन्या सवयींमध्ये ठाण मारून बसलेली चीज, बटर, साखर वगैरे भूते अचकट-विचकट हसतायत असा भास होतो. त्यांना न जुमानता प्रयत्न सुरु आहेत….
स्त्रियांची स्मरणशक्ती किती दांडगी असते. त्या दिवशी व्यायाम करून घरी आलो. मी आंघोळीला जाणार तितक्यात बायकोने विचारलं –
‘बाय द वे, तात्याला आधी भेटलेलास तेव्हा तुझ्याबरोबर कोण होती ?’
‘अगं, ती माझीच एखादी जुनी वाईट सवय असेल !’
बायको फक्त गोड हसली.
-

WhatsApp वर आलेला लेख. याचा लेखक अज्ञात आहे. लेखकाच्या वाचनात हि पोस्ट आल्यास कळवणे म्हणजे याचे श्रेय देता येईल.

Do You Punish Your Kids ? - तुम्ही तुमच्या मुलांना मारता किंवा शिक्षा देता का ?

 तुम्ही तुमच्या मुलांना मारता किंवा शिक्षा देता का ?

पालक सभेत असा एक प्रश्न विचारून बघावा, ‘कोणाची मुलं हट्टी आहेत, त्यांनी हात वर करा.’ सगळे हात वर होतात. असं विचारलं की ‘कोणाची मुलं नीट जेवत नाहीत?’ तरी सगळे हात वर! मी आणखी एक प्रश्न विचारते, ‘इथे असे कोणी पालक आहेत का ज्यांनी आपल्या मुलांना कधी मारलं नाही?’ बहुतेक वेळेला एकही हात वर होत नाही. मग विचारावं की ‘ठीक आहे. आता दुसरा प्रश्न विचारते. असे कोणी पालक आहेत का की ज्यांना आपल्या मुलांना मारून बरं वाटतं? आनंद होतो? त्यांनी हात वर करा.’ पुन्हा एकही हात वर होत नाही. पालक सांगू लागतात, ‘मुलांना मारलं की मग आपल्यालाच वाईट वाटतं. रडू येतं मग रडून झोपलेल्या मुलाच्या डोक्यावर आम्ही हात फिरवत बसतो. तो उठला की त्याच्या आवडीचं काही खायला करतो.’
एकदा असं झालं की पहिल्या प्रश्नाला एका पालकाने हात वर केला. ते म्हणाले, ‘मी माझ्या मुलांना कधीच मारलेलं नाही.’ मला फार नवल वाटलं. मी म्हटलं, ‘तुम्ही पुढे येता का? आम्हाला सांगा तरी तुम्ही असं कसं वागता ते?’ ते पुढे आले. हातात माईक घेतला आणि म्हणाले,‘ ते डिपार्टमेंट त्याच्या आईकडे दिलंय.’ आणि हशा-टाळ्यांच्या गजरात जागेवर जाऊन बसले. आणखी एका बाबांना स्फूर्ती आली. ते आले आणि म्हणाले, ‘मी कामामुळे बाहेरगावी असतो. त्यामुळे मारायला मला मुलं भेटतच नाहीत.’ पुन्हा मोठा हशा झाला. क्वचित काही पालक भेटतात न मारणारे आणि कुणी सांगतं, ‘आम्हाला आमच्या आईवडिलांनी कधीच मारलं नाही त्यामुळे आम्हाला पण मारावंसं वाटत नाही.’ कुणी म्हणतात, ‘लहानपणी भरपूर मार खाल्ला त्यामुळे ठरवलं की मुलांना आपण मारायचं नाही.’ काही असं सांगतात की ‘मारायची गरज नाही. समजावून सांगितलं की मुलं ऐकतात.’
मला असं विचारावंसं वाटतं, ‘तुम्हाला मुलांना मारल्यावर जर वाईट वाटतं, रडू येतं, तरी का मारता मुलांना?’ पालक सांगतात, ‘राग येतो त्यांचा. राग आवरता येत नाही. कधी इतर कुठलातरी राग मुलांवर निघतो. वडय़ाचं तेल वांग्यावर म्हणतात- तसं!’
 असं आपण जेव्हा म्हणतो की आम्हाला राग आवरत नाही तेव्हा आपण लबाड वागत असतो. काय लबाडी करतो आपण? एकच चूक मुलांनी केली की त्याला मिळतो मार आणि वडिलांनी, आजी आजोबांनी, काकांनी केली तर? तर लगेच आपण राग आवरतो.
  मग एखाद्या छोटय़ा मुलीला मी माइकपाशी बोलावते. तिला विचारते, ‘‘अगदी सोप्पा प्रश्न आहे बरं का. घाबरू नको. छान उत्तर दे.’’ ती हो म्हणते, पण तिच्या चेहऱ्यावर ताण दिसतो. मग मी तिला म्हणते, ‘‘समज ही एक भाजीची वाटी आहे. ती अशी खोलीच्या मधेच ठेवलीय. तिकडून तू धावत धावत आलीस आणि तुझा पाय वाटीला लागला. वाटी उडाली आणि सगळी भाजी सांडून गेली तर तुझी आई काय करेल?’’ अर्ध मिनीट ती विचार करते आणि म्हणते, ‘‘आई आधी एक धपाटा घालेल आणि म्हणेल, दिसत नाही तुला? आता भरून ठेव ती भाजी.’’ सगळे पालक हसतात. तिला मी म्हणते, ‘‘छान उत्तर दिलंस. आता दुसरा सोप्पा प्रश्न. समज ती भाजीची वाटी तशीच आहे आणि तू धावत धावत नाही आलीस. तुझे बाबा चालत आले. त्यांचा पाय वाटीला लागला. भाजी सांडली. आता आई काय करेल?’’ मुलीला आता गंमत वाटते आणि उत्तर द्यायला उत्साह वाटतो. ती म्हणते, ‘‘बाबांना आई काहीच म्हणणार नाही. धपाटापण घालणार नाही. उलट म्हणेल, मी भरते ती भाजी. तुम्ही जा कामाला. माझंच चुकलं. वाटी उचलून नाही ठेवली.’’ पालक पुन्हा जोरदार हसतात. मुलीला मी शाबासकी देते. छोटं बक्षीस देते.
आपलं असं ठरलेलंच असतं की चूक लहान मुलाच्या हातून झाली तर त्याला लगेच मारायचं आणि मोठय़ा माणसांना मात्र माफ! जो आपल्याला उलट मारू शकतो त्याला आपण मारायला जात नाही! लहान मूल काय बिचारं करणार?
   मुलं बालभवनात सांगतात ते पालकांनी ऐकावं, ‘‘आज ना बाबांनी मला खूप मारलं. मला आज आत्महत्या करावीशी वाटते आहे.’’
‘‘आज आईनी मला उगाचच मारलं. मला घरातून पळून जावंसं वाटतंय.’’
‘‘आज दोघं मला खूप रागावले. मला असं वाटतंय की जगात माझं कुणीच नाही.’’
इतकं जर मुलांना वाईट वाटतं तर का मारायचं मुलांना? ‘छडी लागे छमछम’ वर अनेक पालकांचा विश्वास असतो. मारलं नाही तर मुलं बिघडतात अशी त्यांच्या मनात भीती असते. काही पालक तर हमखास असं सांगतात, ‘‘मी लहानपणी फार वात्रट होतो. आमच्या एका सरांनी मला मला खूप बदडलं म्हणूनच मी सुधारलो!’’
    मुलं मात्र कितीदा सांगतात, ‘‘मारू नका ना! समजावून सांगा. आम्हाला कळतं.’’
    पण आपल्या मन:स्थितीचं काय करायचं? कधी समजा सुट्टीचे दिवस आहेत. आवडते पाहुणे घरात आलेत. सर्वाच्या तब्येती उत्तम आहेत. पशाचा काही प्रश्न नाही. घरात काही भांडण नाही अशा आनंदाच्या वातावरणात मुलांनी काही दंगा केला, नासधूस केली, आगळीक केली तर आपण उदारपणे म्हणतो, ‘‘जाऊ दे, जाऊ दे. भरून टाका ते. आपल्याला आता बागेत जायचंय.’’
आणि याऐवजी समजा मुलांना परीक्षेत कमी मार्क मिळालेत, आपल्याला बरं नाही, पशांची चणचण आहे, घरात भांडणं झालीयत, आपला मूड खराब आहे अशा वेळी मुलाच्या हातून चमचा खाली पडला तरी आपल्याला संताप आवरत नाही. त्याला मार तर बसतोच वर दहा बोलणी ऐकून घ्यावी लागतात. हा आपला मूड म्हणजे एखाद्या ग्लासातल्या पाण्याच्या पातळीसारखा असतो. अप्रिय गोष्टी घडल्या की पातळी खाली जाते. आणि आपली सहनशक्ती कमी कमी होते. आवडीच्या गोष्टी घडल्या तर पातळी वर जाते. आपली सहनशक्ती चांगली असते.
तेव्हा एक लक्षात ठेवायचं, मुलं जोवर १४-१५ वर्षांची होत नाहीत तोपर्यंत ही पाण्याची पातळी निर्धारपूर्वक वर ठेवायची आणि मुलांना मारायला हात उठेल तेव्हा दुसऱ्या हातानं हात धरायचा आणि स्वत:ला विचारायचं, ‘‘याची जरूर आहे का?’’ ९९ टक्के वेळा तुम्हाला उत्तर मिळेल- ‘‘जरूर नाही. मारू नको. समजावून सांग.’’
    तेव्हा प्रश्न संयमाचा आहे. मारणं हा आपला शॉर्टकट असतो. खरं तर कोण समजावून सांगत बसणार? घाईच्या वेळी मुलं हट्ट करतात. वेळ नसतो. मग घाला दोन धपाटे. आणि मुलं इतकी चिवट असतात की ती आपला अंत पाहतात. खरंच आहे! तुम्ही रस्सीखेच सुरू केलीत तर मुलं कधीच हरणार नाहीत. तुम्हालाच आपल्या हातातला दोर सोडून देण्याचा शहाणपणा करावा लागतो.

 मुलांशी संवाद वाढवण्यासाठी एक गोष्ट करता येईल. रात्री मूल झोपत असेल तेव्हा वेळ काढून त्याच्याजवळ बसा. त्याला गोष्ट सांगा. गप्पा मारा. आणि त्याला हे सांगा की आज दुपारी तू जो दुकानात हट्ट केलास, मला अमुक पाहिजे म्हणून आणि रडायला लागलास ते मला आवडलं नाही. किती खेळणी आहेत तुझ्याकडे! तरी हट्ट करायचा का? मूलपण सांगेल त्याला तेच खेळणं का हवं होतं ते. तुम्हीही सांगा तुम्ही ते का नको म्हणालात ते आणि सारखं आपल्याला हवं ते त्या क्षणी मिळत नाही, धीर धरावा, वाट पहावी. कधी नाही मिळालं तर नाही! हट्ट करू नये. तमाशे तर नाहीच करायचे हे त्याला, तिला पटवून द्या. हे संवादाचं कौशल्य, प्रामाणिकपणे बोलणं मुलापर्यंत पोचतं. त्याला कळतं आई उगाचच ‘नाही’ म्हणत नाही. त्यामागे कारणं असतात आणि मूलही मनात विचार करू लागेल.
निसर्ग आपल्या हाती लहान मूल देतो. ते अननुभवी असतं, आकारानं छोटं असतं पण त्याचं आणि आपलं नातं कायम तसंच राहणार नसतं. एक वेळ अशी येणार असते की ते शरीरानं आपल्याहून ताकदवान असेल, मानसिकदृष्टय़ा आपण त्याच्यावर अवलंबून असू, कदाचित आíथक बाजूनंही आपल्याला त्याची मदत असेल अशा वेळी आपण त्याच्या लहानपणी जर आपली पालकत्वाची सत्ता अविचारानं वापरली असेल तर त्यानं कसं वागावं आपल्याशी?
 पालकत्वाची सत्ता ही न वापरण्यासाठी असते. ती चांगल्यासाठी जरूर वापरावी पण मारण्यासाठी, अपमान करण्यासाठी, अडवणूक करण्यासाठी कधीही वापरू नये. पटतंय ना? 

ता.क. :What's App वर आलेला लेख चांगला वाटला म्हणून इथे शेयर केला. लेखक सापडल्यास नाव टाकूच.

What's app marathi jokes and PJ मराठी विनोद

Whatsapp वर आलेले काही विनोद

माझी आणी दिपिका पादुकोण
ची एक
सारखी सवय आहे....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
मी तिला कधी फोन
करत नाही,
आणी ती पण
मला कधी फोन करत
नाही....
गेली उडत....


मुलगा : मी माझ्या गर्लफ़्रेंड ला गेली ३ वर्षे दररोज
पत्रं पाठवली.
मित्र : मग ? काय झालं शेवटी ?
मुलगा : तिनं पोस्टमनशी लग्न केलं !

एकदा एक ‘पाटील’ आंघोळ करताना शाम्पू
डोक्याला आणि खांद्याला लावत होता..
बायको : अव्हा.. हे काय करताय ? शाम्पू
डोक्यालाच लावायचा असतू....
पाटील : आग
येडे ...हा काय...साधा शाम्पू ...नाही..., हा तर
head &
shoulder आहे.......

प्रपोज करण्याची नवीन पद्धत.
मिकू : तुझं नाव गूगल आहे का?
चिंकी : नाही ..का?
मिकू : मी जे जे शोधत होतो ते सगळं तुझ्यात आहे
म्हणून विचारलं....

कॉलेजमध्ये नविनच आलेली मुलगी बाजुला बेँचवर
बसलेल्या मुलाला विचारते.
मुलगी- काय रे नाव काय तुझं?
मुलगा- नुसतं तोंडाने सांगु कि घेऊन दाखवु?
मुलगी- म्हणजे! असं कोणतं नाव आहे जे तु घेउन
दाखवणार आहेस?
...मुलगा- " पप्पी "!!.........:P

प्रत्येक यशस्वी माणसाच्या मागे एक स्त्री असते..
मात्र 16 यशस्वी स्त्रीयांच्या मागे 1 पुरुष असतो.
.
.
.
.
....
.
.
हे आम्ही चक दे इंडीया मध्ये पाहिले..

गंपूचा पाय काळानिळा पडला.
डॉक्टर : याचा अर्थ, पायाला संसर्ग झाला आहे.
कापावा लागेल. लाकडी पाय बसवावा लागेल.
ऑपरेशननंतर त्याला लाकडी पाय बसवण्यात आला.
पण तोही काळानिळा पडू लागला.
...
डॉक्टर : याचा अर्थ, जीन्सचा रंग जातो आहे

हृदयाच्या ऑपरेशनला 'बायपास' का म्हणतात?
??
कारण, ऑपरेशन ठीक झालं तर 'पास'.. नाही तर
'बाय'!

गण्या बसस्टॉपवर उभा होता .
एक मोटर सायकल स्वार
त्याच्यापाशी आला आणि त्यानेविचारले ,
''लिफ्ट हवी आहे का ?"
.
.
'गण्या - ''नोथँक्स !माझे घर तळमजल्यावरच आहे !!

4G वापरणारा पहिला भारतीय कोण ?
.
.
.
अनिल कपूर.
.........
कसे ?
aG ,oG, lo G, sunoG

Tamil remake of Aamir's Ghulam
Rajnikant runs on the railway track.
D train is now... at 1 mtr dist & guess wat?...
.
.
.......
.
.
.
.
.
.
Train jumps to next track......... :D :D

शिक्षक बंड्याला विचारतात-
"अशी तीन ठिकाणं सांग की जिथे माणूस मरत
नाही."
बंड्या - स्वर्ग, नरक आणि
.........
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
. 
.
.
.
स्टार प्लस!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Naya hai yeh.. 

गुरुजि:- बंड्य...आज डब्याला
काय आणल आहेस.....
बंड्या :- गुरुजी.. पुरणपोळी
आणली आहे ...
गुरुजि:- मला देशील का तुझा डबा ..
.मी आज डबा आणला नाही ...
बंड्या :-हो देईन....
गुरुजि:-पण तुझ्या आई न
विचारल्यावर.
काय सांगशील..
बंड्या :- सांगीन कुत्र्या ने
खाल्ला म्हणून....
--------'-----'--''--'''--------------
मुलगा - मला तुझी आठवण आली
कि मी तुझा फोटो बघतो
मुलगी- अय्या, आणि माझा आवाज
ऐकावसं वाटलं तर तू काय करतोस ??
मुलगा- शेजारच्या कुत्रीला दगड
मारतो
-----------------------------------------
Newly married पती :---
माझे लग्ना आधी 10 affairs
होते ...
हुशार बायको :-- मला माहित होते
की जेव्हा कुंडली मध्ये 36 चे 36 गुण
जुळ्ले आहेत, मग सवयी पण
नक्की जूळतिल ....
Wife Rocks !!! Husband Shocks !!!!!
----------------------
मास्तर :---- कॉफ़ी शॉप आणी वाइन
शॉप मध्ये काय फरक आहे ??
विद्यार्थी :--- सोप्प आहे सर ..,
प्रेमाची सुरुवात कॉफ़ी शॉप मध्ये
होते...आणी शेवट वाइन शॉप मध्ये ...
----------------------------
शादी के 5 साल बाद , व्हलेन टाईन के
दिन पती ने बीबी के लीये सफेद गुलाब
लाया ....
बीबी :-- ये क्या सफेद गुलाब ? व्हलेन
टाइन के दिन रेड रोज देते है ना ??...
पती :-- अब जिन्दगी में , प्यार से
ज्यादा शांती की जरूरत है !!!!!
---------------------------------
पती --अपने मैरिज सर्टिफिकेट को एक
घंटे से देख रहा था
बीबी :- तुम 1 घंटे से क्या देख रहे
हो ??
पती :- expiry date ढूंढ रहा था !!
सालोने लिखी नही 
-------------------------------------
नवरा (बायकोला चिडवत ) :-
काल रात्री माझ्या स्वप्नात एक
सुंदर मुलगी आली होती...
बायको :- एकटीच आली असेल....
नवरा :- हो तुला कस माहीत...?
बायको :- कारण
तिचा नवरा माझ्या स्वप्नात
आला होता..
--------------------------------
नवरा :-राजा दशरथ ला ३
राण्या होत्या .
बायको :-मग ????
नवरा :-मी पण २ लग्न करू
शकतो अजून .
बायको :-विचार
करा ..द्रौपदीला ५
नवरे होते .
नवरा :-sorry
गम्मत केली ग .
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
आजोबा - अरे
बन्या जरा माझी कवळी आण.
बन्या - अहो आजोबा अजून स्वयंपाक
झाला नाहीये!!
आजोबा - माहितीये रे.......
... समोरच्या गोखले आजींना स्माईल
द्यायची आहे!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
एकदा नवरा बायको Discovery बघत
असतात.
channel वर म्हैस दिसते....
नवरा बायकोला : ती बघ
तुझी नातेवाईक
.
....
.
.
.
.
.
.
.
बायको : Aiyyaaaaaa...
सासूबाई !!!!!
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
पत्रकाराने एका जखमीला विचारले,"
जेव्हा बॉंम्ब
पडला तेव्हा तो फुटला होता का?"
जखमी रागाने म्हणाला,"
नाही.......बॉम्ब रेंगत रेंगत
माझ्याजवळ आला आणि प्रेमाने
म्हणाला
.
.
....
.
.
.
.
.
"धप्पा"!!!!!!!!
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
बायको - अहो ऐकलंत का, मला वाटतं
आपली मुलगी कोणाच्यातरी प्रेमात
पडली आहे.
नवरा - कशावरून???
.
....
.
.
.
.
बायको - अहो आजकाल
ती पॉकेटमनी मागत नाहीये.
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
हेडमास्तर- का रे बंड्या शाळेत
यायला आज उशीर का झाला?
बंड्या - काय करणार बाईक खराब
झाली होती सर.
हेडमास्तर - बस ने येता येतं नव्हतं
का गधड्या???
...
बंड्या - मी म्हटलं होतं सर पण
तुमची मुलगी ऐकेल तर शप्पथ.

जागतिक महिला दिन साजरा करताय ? तुमच्या बायकोने हा प्रश्न विचारला तर वाईट वाटुन घेऊ नका.

उद्या कदाचित तुमच्या बायकोने हा प्रश्न विचारला तर वाईट वाटुन घेऊ नका. कारण ती काहीच चुकीचं विचारत नाही.
विचार करायला लावणारा ,
ह्रदयाला भिडवणारा.......
तिचा फक्त एकच प्रश्न .......

देह माझा ,
हळद तुझ्या नावाची .

हात माझा ,
मेहंदी तुझ्या नावाची .

भांग माझा ,
सिंदूर तुझ्या नावाचा .

माथा माझा ,
बिंदिया तुझ्या नावाची .

नाक माझे ,
नथ तुझ्या नावाची .

गळा माझा ,
मंगळसूत्र तुझ्या नावाचे .

मनगट माझे ,
(बांगड्या) चुडा तुझ्या नावाच्या .

पाय माझे ,
जोडवी तुझ्या नावाची .

आणि हो.....
वडीलधा-यांच्या
पाया मी पडते ,
आणि ......
अखंड सौभाग्यवती भव ।
आशिर्वाद मात्र तुला.

वटपौर्णिमेचे व्रत माझे ,
आयुष्याचे वरदान तुला .

घराची काळजी घ्यायची मी,
दरवाजावर नावाची प्लेट तुझी.

नाव माझे ,
पण त्यापुढे ऒळख तुझी .

इतकच काय .......
ऊदर माझे ,
रक्त माझे ,
दूध माझे,
आणि मुलं ?
मुलं तुझ्या नावाची .

माझं सगळच तर,
तुझ्या नावाचं......
तक्रार नाही ...
प्लिज रागाऊही नकोस,
अत्यंत नम्रपणे
एक प्रश्न विचारतेय..
एवढच सांग.....

तुझ्याकडे  काय आहे का रे,
माझ्या नावाचं ?

°°°आई-बाबा मित्र मैत्रिणी सोडून आली तुझ्या घरी°°°
°°°तिचे मन सांभाळायची आता कोणाची जबाबदारी°°°
°°°अनोळख्या कुटुंबात इतकी ती एकरुप होते°°°
°°°स्वतःची काही आवड होती हेच मुळी विसरुन जाते°°°
°°°अशा तुझ्या पत्नीसाठी थोडासा बदलशील का°°°
°°°तिच्या मनाचा थोडातरी विचार जरा करशील का°°°
°°°कधी सकाळी लवकर उठून चहा तिला नेऊन दे°°°
°°°वाफाळता गरम उपमा हळूच पुढ्यात आणून दे°°°
°°°भाजीत मीठ नसले तरी हसून वेळ मारुन ने°°°
°°°स्वैपाकाला कधी तरी कौतुकभरले शब्द दे°°°
°°°साडी मस्त शोभतीये आज--मनमोकळी दाद दे°°°
°°°सुटीत एखाद्या एकटीलाच आपणहून फिरायला ने°°°
°°°मुलगीच समजून हट्ट एखादा तूच जरा समजून घे°°°
°°°वाढदिवस नसतानाही प्रेझेंटचा धक्का दे°°°
°°°वादात स्वर उंचावतातच शांतपणे ऐकून घे°°°
°°°पुरुषप्रधान संस्कृती सोडून माणूसपणाला थारा दे°°°
°°°झोपताना थोपटून तिला आधाराची कुशी दे°°°
°°°जमलेच तर सुरात गुणगुणून स्वप्नांची मोकळीक दे°°°
°°°हातात हात घेतलास लग्नात, आता खरी साथ दे°°°
°°°नवरेपणा दूर टाकून विसावायला प्रेमळ खांदा दे°°°
°°°अशी काहीशी साथ दे°°°

°°°मित्रत्वाचा हात दे°°°

आज ८ मार्च जागतिक महिला दिनाच्या निमित्ताने भारतातील महिला ज्यांनी जगभर आपल्या क्षेत्रात भारतीय महिलांचे प्रतिनिधित्व करून भारतीय महिलांचा ठसा उमटवला त्यापैकी काहींचे कर्तुत्व खालील छायाचित्रामधून देत आहोत. हि सर्व संधर्भ छायाचित्रे MKCL (महाराष्ट्र ज्ञान महामंडळ ) यांच्या टीमने त्यांच्या साठी संकलित केलेली आहेत त्याबद्दल MKCL चे धन्यवाद.

या सर्व महिलांना तसेच तमाम स्त्रीत्व आणि त्यांच्या महान कार्याला आमचा मानाचा मुजरा आणि सादर प्रणाम.

आधुनिक युगाच्या अफलातून आधुनिक म्हणी !

आजोबा आता तुमचा जमाना गेला आता आमच्या नवीन म्हणी ऐका...

आधुनिक युगाच्या अफलातून आधुनिक म्हणी
१) राहायला नाही घर म्हणे लग्न कर !
२) सासु क्लबमध्ये सुन पबमध्ये !
३) खिशात नाही डोनेशन, घ्यायला चालला ऍडमिशन !
४) मुलं करतात चॅनेल सर्फ़, आईबाप करतात होमवर्क !
५) चुकली मुलं सायबरकॅफ़ेत !
६) चुकल्या मुली ब्युटीपार्लरमध् ये !
७ ) ज्या गावचे बार, त्याच गावचे हवालदार !
८) नाजुक मानेला मोबाईलचा आधार !
९) मनोरंजन नको रिंगटोन आवर !
१०) स्क्रिनपेक्षा एस एम एस मोठा !
११) जागा लहान फ़र्निचर महान !
१२) उचलला मोबाईल लावला कानाला !
१३) रिकाम्या पेपरला जाहिरातिंचा आधार !
१४) काटकसर करुन जमवलं, इंकम टॅक्समध्ये गमावलं !
१५) साधुसंत येती घरा, दारंखिडक्या बंद करा !
१६) ज्याची खावी पोळी, त्यालाच घालावी गोळी !
१७) एकमेका पुरवू कॉपी, अवघे होऊ उत्तीर्ण !
१८) लांबून देखणी, जवळ आल्यावर चकणी !
१९) चोर्या करुन थकला आणि शेवटी आमदार झाला !
२०) आपले पक्षांतर, दुसर्याचा फुटीरपणा !
२१) प्रयत्ने लाईनीत उभे राहता रॉकेलही मिळे !
२२) अन्यायाचा फास बरा, पण चौकशीचा त्रास आवरा !
२३) जया अंगी खोटेपण, तया मिळे मोठेपण !
२४) एल.एल.बी झालो अन भिकेला लागलो !
२५) सरकार जेवू घालीना, पदवी भिक मागू देईना !
२६) वशिल्याच्या नोकरीला इंटरव्ह्यु कशाला !
२७) वयही गेले, पैसेही गेले, हाती राहीले दाखले !
२८) घोड्याच्या शर्यतीत वशिल्याचे गाढव पुढे !
२९) साहेबापुढे वाचली गीता, कालचा मेमो बरा होता !
३०) गाढवापुढे वाचली गीता वाचणारा गाढव होता !
३१) स्मगलींगचे खाणार, त्याला दाऊद देणार !
३२) मी हसते लोका, शेंबूड माझ्या नाका !
३३) न्हाव्यावर रुसला अन जंगल वाढवून बसला !
३४) पुत्र व्हावा ऐसा गुंडा, ज्याचा तिन्ही लोकी झेंडा !
३५) पुढार्याचं मुळ व हॉटेलची चूल पाहु नये !
३६) नाव सुलोचनाबाई, चष्म्याशिवाय दिसत नाही !
३७) नाव गंगूबाई, आंघोळीला पाणी नाही !
३८) घरात नाही दाणा आणी म्हणे बर्शन आणा !
३९) घरावर नाही कौल पण अॅंटीनाचा डौल !
४०) घाईत घाई त्यात चष्मा नाही !
४१) रिकामा माळी ढेकळ फोडी !
४२) घरोघरी मॉडर्न पोरी !
४३) ओठापेक्षा लिपस्टीक जड !
४४) नाकापेक्षा चष्मा जड !
४५) अपुर्या कपडयाला फॅशनचा आधार !
४६) बायकोची धाव माहेरापर्यंत !
४७) गोष्ट एक चित्रपट अनेक !
४८) काम कमी फाईली फार!
४९) लाच घे पण जाच आवर !
५०) मंत्र्याच पोर गावाला घोर !
५१) मरावे परी मूर्तिरुपे उरावे !
५२) नटीच्या लग्नाला सतरा नवरे !
५३) मिळवत्या मुलीला मागणी फार !
५४) रिकामी मुलगी शृंगार करी!
५५) प्रेमात पडला हुंडयास मुकला !
५६) दुरुन पाहुणे साजरे !
५७) ऑफीसात प्यून शहाणा !
५८) सत्ता नको पण खैरनार आवर !
५९) एक ना धड भाराभर पक्ष !
६०) हरावे परी डिपॉझिटरुपी उरावे !
६१) थेंबे थेंबे लोकसंख्या वाढे !
६२) तोंडाला पदर गावाला गजर !
६३) कष्टानं कमावलं बाटलीनं गमावलं !
६४) रात्र थोडी डास फार !
६५) शिर सलामत तो रोज हजामत !
६६) नेता छोठा कटआऊट मोठा !
६७) चिल्लरपुरता सत्यनारायण!
६८) दैव देते आयकर नेत !
६९) डीग्री लहान वशिला महान!

याचा अर्थ तुम्ही मरताय. हळूहळू. Die Slowly by Pablo Neruda

तुम्ही प्रवासाला नाही जात,
भटकत नाही.

तुम्ही वाचतच नाही काही,

जगण्याच्या हाका पडतच नाहीत तुमच्या कानावर,

चुकून कधी नाही देत,
तुम्ही स्वत:च्याच पाठीवर शाबासकीची थाप.

याचा अर्थ, तुम्ही मरताय. हळूहळू.

स्वत:चं मन मारून,
तडजोड करून जगता तुम्ही.

मायेनं कुणी मदत करायला येतं,
तर ते ही नाकारता तुम्ही.

याचा अर्थ, तुम्ही मरताय. हळूहळू.

सवयीेंचे गुलाम बनता आहात तुम्ही,

रोज त्याच त्या मळक्या वाटेवर चालताय तुम्ही,

चुकून कधी नव्या रस्त्यानं जाऊन पाहत नाही,

चुकून कधी वाट चुकत नाही,

परक्या अनोळखी माणसांना भेटत नाही,

त्यांच्याशी काही बोलत नाही,

अंगावर चढवत नाही,
नवेकोरे पूर्वी न वापरलेले रंग.

याचा अर्थ, तुम्ही मरताय. हळूहळू.

छातीत धडधडतच नाही तुमच्या,

तुमचं पॅशन काय हेच आता आठवत नाही तुम्हाला,

भावनांचा अतिरेकी कल्लोळ नाही जाणवत आतल्या आत,

नाही तुटत पोटात,
नाहीच येत पाणी डोळ्यात.

याचा अर्थ, तुम्ही मरताय. हळूहळू.

या कामात मन रमत नाही,
असं वाटतं; 

तरीही तुम्ही चिकटून बसता त्याच नोकरीला.

नाही पटत ‘त्या’ व्यक्तीशी तरी, 

संपलंय प्रेम हे माहितीये तरी,

तुम्ही रेटत बसता ते नातं,

आयुष्य बदलण्याचा धोकाच नको म्हणता,

सोडत नाही चाकोरी,

झपाटून झोकून देत नाही स्वत:च्या स्वप्नांसाठी स्वत:ला,

तोलूनमापून सुरक्षित जगण्याचे सल्ले झुगारून देत,

एक संधीही देत नाही स्वत:ला,

स्वत:साठी जगण्याची.

आयुष्यच बदलून टाकण्याची.

याचा अर्थ तुम्ही मरताय.

हळूहळू.

- पाब्लो नेरुदा
नोबेल पारितोषिक विजेते सुप्रसिद्ध कवी

Don't know who translated this English poem in Marathi but its great work.

For those who want to read English poem can visit: https://www.goodreads.com/topic/show/1578256-die-slowly-by-pablo-neruda-18-11-2013

More about this Poet can be found at http://en.wikipedia.org/wiki/Pablo_Neruda

 

१०१ Puneri Paatya - पुणेरी पाट्या

१०१ पुणेरी पाट्या

हा विषय पुण्यातल्या लोकांसाठी नवीन नाही.
दुकान, सोसायटी, हॉटेल, चौक , कट्टा,रिक्षा, ट्रक, एवढेच काय पाया-या चढण्याचा जिना असो कि अगदी सार्वजनिक मुता-ऱ्या व शौचालये वा एखादे घराचा दरवाजा असो. खास पुणेरी तिरकस शैलीतील पाट्या म्हणजे एक संशोधनाचा विषय ठरू शकतो.
पाट्या लिहिण्याची एक खास पुणेरी शैली आहे. पाटीमधून आपल्याला जो संदेश द्यायचा आहे तो तर पुणेकर देतातच पण वाचणा-याला आपल्या तिरकस व खोचक वाक्यामधून विचार करायला लावतात. पुणेकर महानगर पालिकेला सुद्धा पाटीमधून संदेश देत असतात.

अस्वच्छता करणारे , सार्वजनिक ठिकाणी थुंकणारे,कचरा टाकणारे, अन्न वाया घालवणारे याबद्दलचा आपला राग पुणेकर पाटीमधून असा व्यक्त करतात.
दुकाने , हॉटेल (माफ करा उपाहारगृहे) ,कार्यालये हे तर पुणेरी पाट्या लावण्याचे खास ठिकाण. पार्किग कुठे व कुणी करू नये, चोकशी कुठे करावी ? करावी कि करू नये ? याचे मार्गदर्शन कारण-या काही पाट्या.
मंगल कार्यालयात येणा-या स्त्रीयांना दागिन्यांची काळजी घेण्याची सूचना देणारी पाटी पुणेकरांची दक्षता दाखवते तर दुसरी पाटी वाड्याच्या जागी इमारती बंधना-या बिल्डरला सज्जड द्मसुद्धा देते.
मोकळ्या जागेत गप्पा मारणारे,नो पार्किंगमध्ये पार्किंग करणारे इतकेच काय पण पत्ता विचारणारे , दुसर-याच्या दारातील पण आपल्या दारात वहाण काढणारे पाहुणे व आपल्याच घरी दुध टाकणारा दुधवालासुद्धा पाटीतून सुटत नाही.
सार्वजनिक ठिकाणी अश्लील चाळे करणारे, टेनिस कोर्टवर बूट न घालताना खेळणारे, फोटो खराब आला म्हणून तक्रार करणारे, दोघात एक मिसळ खाणारे , गार्डन व मंदिरात कुत्रा घेऊन येणारे हे सर्व पाट्यांचे लक्ष ठरतात.
पुणेरी पाट्या फक्त पेठामधूनच दिसतात असे नाही. कित्येक पुणेरी रिक्शावालेसुधा आपल्या गिराहीकाला हळू गप्पा मारणे ,सुटे पैसे देणे ,अश्लील चाळे न करण्याबद्दल पाटीमधून सुचवत असतात आणि वरून आम्हाला आरशात दिसतेय हे नमूद करायला ते विसरत नाहीत.
पुणेकर महानगर पालिकेला सुद्धा पाटीमधून संदेश देत असतात. मग महापालिकेने रस्ता दुरुस्त केला नाही तर पुणेकर आपल्या भावना पाटीमधून अशी व्यक्त करतात.
पाट्या फक्त राग व्यक्त कारण-याच असतात असे म्हटले तर तो पुणेकरावर अन्याय होईल. कित्येक पाट्या वाहतूक नियम पाळण्यासाठी,व्यसन न करण्यासाठी,पाणी वाचवण्यासाठी संदेश देत असतात. खालची एक पाटी "५ मिसळ घेतल्यास १ Lifeboy साबण फ्री" अशी पाटी लावून पुणेकर स्वाईन फ्लू बद्दल जनजागृती करत असतात. पुण्यात राहून क्रिकेट पहायचे असेल तर पुणे वोरीयार्सलाच सपोर्ट करावा लागेल यात पुणेरीपणा आहे पण त्याचबरोबर गुटखा खाण्याच्या भव्य स्पर्धा भरवणारे पुणेकर स्पर्धेत भाग घेणा-याला मोफत नपुसंकत्व देतात यात खोचक मिश्किलपणाच नाही का?  पुणेकर आपल्या भावना पाटीमधून व्यक्त करत होते....करतात... आणि....करत राहतील !!!! एका पुणेकरांचा या पुणेरी स्पिरिटला सलाम.
या पोस्टच्या निमित्ताने आमचीही एक पाटी : या पोस्टमधील सर्व पाट्या ठिकठिकाणाहून जमा करण्याचा खटाटोप मी केलेला नाही. इंटरनेटवर हे सर्व मिळते फक्त शोधण्याचा त्रास घ्यावा लागतो. आम्ही हा उद्योग का केला असा प्रश्न पुण्याबाहेरच्या लोकांना पडत असेल म्हणून नमूद करतो. Marathi Paatya.com हि साईट पुन्हा क्षमस्व: (संकेतस्थळ) काही वर्षापूर्वी खास पुणेरी पाट्या साठी बनवले होते त्याला खूप प्रसिद्धी पण मिळाली होती. पण माहित नाही का ते सध्या बंद असलेले आढळले म्हणून हा उद्योग.

या पोस्टमध्ये असलेल्या पाट्यांवर आम्ही कुठलाही हक्क सांगत नाही ज्यांच्या असतील त्यांनी आपला हक्क सांगितला तरी चालेल. पुणेरी पाट्यांचा वारसा असाच पुढे चालत राहो हि सदिच्छा...

ता.क. : खाली दिलेले Comment चे Boxes शोभेसाठी नसून...आता खालपर्यंत वाचलेच आहे तर कमेंट करावी म्हणून आहे.

आज पुन्हा पगार होणार.....

आज पुन्हा पगार होणार.....

आज पुन्हा पगार होणार,

बँकेचा अकाउंट भरून जाणार,

मन कसं प्रसन्न प्रसन्न होणार,

मनात वेगळे वेगळे प्लान शिजणार,

काय रे देवा...........

मग विकेंड येणार,

सुरमई फ्राय आणि कोलंबीचं कालवण होणार,

थोडासा जास्ती खर्च होणार,

पण आपल्याला त्याची चिंता नसणार,

काय रे देवा...........

चार तारीख येणार,

होमलोन चा हफ्ता जाणार,

८०% अकाउंट रिकामा होणार,

थोडंस टेन्शन सुद्धा येणार,

काय रे देवा...........

पुन्हा विकेंड येणार,

या वेळेला फक्तं बोंबील आणणार,

फिश किती महाग झालंय असा विचार मनात येणार,

काय रे देवा...........

१५ तारीख येणार,

एल आय सी चे प्रिमिअम जाणार,

अकाउंट पूर्ण खिळखिळा होणार,

मनाची घालमेल वाढणार,

उरलेल्या पैशाचं प्लानिंग चालू होणार,

काय रे देवा...........

अजून एक विकेंड येणार,

फिश आता खूपच “महाग” झालेलं असणार,

आता वरणभात खाऊनच दिवस निघणार,

काय रे देवा...........

२५ तारीख येणार,

अकाउंट पूर्ण रिकामा झालेला असणार,

रिक्षा ऐवजी आता बस ने जावं लागणार,

कॉफी ऐवजी कटिंग चहा वर दिवस निघणार,

मन पुन्हा विचलित होणार,

काय रे देवा...........

३० तारीख येणार,

पुन्हा मनाला पालवी फुटणार,

पुन्हा छान छान प्लान शिजणार,

कारण......

आज पुन्हा पगार होणार..... आज पुन्हा पगार होणार......

काय रे देवा..........

ही त्याची गोष्ट... "तो"

ही त्याची गोष्ट..." तो "  

( नक्की वाचा...नक्की आवडेल)

पहिली ते दहावी, खेळायचे-बागडायचे,हसायचे-खिदळायचे दिवस कसे भूरकन उडून जातात.
या दिवसात फारशी काही अपेक्षा नसते
जे काही मिळेल त्यात मन खुश असते

मग येते बारावीचे वर्ष
अभ्यास आणि क्लास यात हेही दोन
वर्षे निघून जातात

मग सुरु होते, college admission ची लगबग,
इथे नको तिथे, तिथे नको इथे अस करत करत,
एकदाच admission होत
आणि सुरु होतो कॉलेजचा आडदांड अभ्यासक्रम
लेक्चर, प्रैक्टिकल, ओरल, एक्स्ट्रा क्लास
पैश्याची चणचण, उधारी उसनवारी,अस करत करत, कस बस
रडत-खडत, ढकलत एकदाच
घोड़ गंगेत न्हात आणि " तो " पास होतो

आयुष्याची अशी विस वर्षे हवेत वीरून जातात

मग सुरु होतो नोकरीचा शोध
ही नको ती, लांब नको जवळ
अस करत दोन-तिन नोकरया
धरत सोडत, शेवटी एक नक्की होते
आणि थोडास स्थिर-स्थावर व्हायला सुरुवात होते.

आणि हातात पडतो पहिल्या पगाराचा चेक,
तो बैंकेत जमा होतो आणि सुरु होतो
अकाउंट मध्ये जमा होणारा काही शुन्याचा, न संपणारा खेळ.

अशी दोन-तिन वर्षे जातात, " तो " थोड़ा स्थिरावतो
बैंकेत आणखी काही शुन्य जमा झालेले असतात.
एव्हाना वयाने  पंचविशी गाठलेली असते.

लग्नाविषयीची चर्चा सुरु होते; पण त्या आधीच
एखादी पटलेली असते किंवा पटवलेली असते
मग यथावकाश अक्षदा पडतात आणि
संसाराचा राम-रगाडा चालु होतो.

लग्नाची ही पहिली दोन-तिन वर्षे मात्र छान गुलाबी, मऊ, तरल आणि स्वप्नाळू असतात
हातात हात घालून गप्पा मारायचे असतात,नवनवीन स्वप्न रंगवायची असतात.

पण हे ही दिवसही पटकन उडून जातात आणि कदाचित ह्याच काळात बैंकेतील शुन्य थोडेसे कमी होतात, कारण थोड़ी हौस-मौज केली जाते, थोड हिंडन-फिरण होत, खरेदी होते

मग हळूच चाहुल लागते बाळाची
आणि वर्ष भरातच पाळणा हलू लागतो

सर्व लक्ष आता बाळावर केन्द्रित होते
त्याच खाण-पिण, उठ-बस, शी-शु
त्याची खेळणी, त्याचे कपड़े, त्याचे लाड कौतुक...वेळ कसा फटाफट निघून जातो

एव्हाना तिचा हाथ नकळत त्याच्या हातून सूटलेला सतो, गप्पा मारन, हिंडन-फिरण केंव्हाच बंद झालेले असत, पण दोघांच्याही हे लक्षात येत नाही.

अशातच तिशीचा उंबरठा ओलांडलेला जातो.

बाळ मोठ होत जात..ती बाळात गुरफटत जाते आणि तो आपल्या कामात.

घराचा हप्ता,गाडीचा हप्ता आणि त्यात बाळाची जबाबदारी; त्याच्या शिक्षणाची, भविष्याची सोय आणि त्याच बरोबर बैंकेत शून्य वाढवायचे टेंशन.
तो पूर्ण पणे स्व:तला कामात झोकुन देतो.

बाळाचे शाळेत admission होते, तो मोठा होवू लागतो. तिचा सगळा वेळ बाळाचे उठ-बस करता करता संपतो.

एव्हाना पस्तिशी आलेली आसते,
स्व:तच घर असत, गाडी असते.
बैंकेत बर्यापैकी शून्य जमा झालेले असतात पण तरी ही काही तरी कमी असते आणि पण ते काय ते समजत नसते, त्यामुळे तिची चिडचिड वाढलेली असते
आणि त्याचा ही वैताग वाढत जातो आणि तो मग दर वीकेंड ला ' एकच प्याला ' सुरु करतो

दिवासामागुन दिवस जात असतात ; मूल मोठ होत असत, त्याच स्व:तच एक विश्व तयार होत असत..

त्याचीही दहावी येते आणि जाते
 
तो पर्यन्त दोघांनीही चाळीशी ओलांडलेली असते.
बैंकेत शुन्यांची भर पडतच असते.

एका निवांत क्षणी,त्याला मग ते जुने दिवस आठवतात

वेळ साधुन "तो" तिला म्हणतो, अग, ये ज़रा अशी समोर, बस जवळ; पुन्हा एकदा हातात हात घालून गप्पा मारू, कुठ तरी फिरायला जावू...
ती ज़रा विचित्र नजरेनेच त्याच्याकडे बघून म्हणते ' कुठल्या वयात काहीही सुचत तुम्हाला ; ढीगभर काम पडलीयत मला आणि तुम्हाला गप्पा सुचतायत '
कमरेला पदर खोचुन ती निघून जाते..

मग येते पंचेचाळीशी, डोळ्यावर चश्मा चढलेला असतो; एक दोन सुरुकुत्या डोकावत असतात, केस आपला काळा सोडू लागलेले असतात...मूल आता college मध्ये असत.. बैंकेत शून्य वाढत असतात...तिन आपल नाव भजनी मंडळात मध्ये घातलेल असत... आणि ह्याचे वीकेंड चे ' एकच प्याला ' चे कार्यक्रम सुरुच असतात...

मूल college मधून बाहेर पडत...आपल्या पायावर उभ राहत, आता त्याला पंख फुटलेले असतात आणि एक दिवस ते दूर परदेशी उडून जात..

आता त्याच्या केसांनी काळ्या रंगाची आणि काही ठिकाणी डोक्याची साथ सोडलेली असते...तिलाही चश्मा लागलेला असतो. आता "तो" तिला म्हातारी म्हणु लागतो, कारण हाच म्हातारा झालेला असतो..
 
पंच्च्चावन सोडून 'साठी' कड़े वाटचाल सुरु होते... बैंकेत आता किती शून्य आहेत हे ही त्याला माहीत नसत..एकच प्यालाचे कार्यक्रम एव्हाना आपोआप बंद होत आलेले असतात...

औषध-गोळ्या यांच्या वेळ वार ठरलेले असतात...डॉक्टरांच्या तारखाही ठरलेल्या असतात...मूल मोठ झाल्यावर लागतील म्हणून घेतलेल चार-पाच खोल्यांच घर अंगावर येत असत..

आता मूल कधीतरी परत येतील ही वाट बघन तेवढच काय ते हातात असत...

आणि तो एक दिवस येतो...म्हातारी तिन्ही सांजेचा दिवा लावत असते...म्हातारा लांबून हे बघत असतो आणि तसंध्याकाळची वेळ असते म्हातारा झोपळयावर मंद झोके घेत बसलेला असतो...म्हातारी तिन्ही सांजेचा दिवा लावत असते...म्हातारा लांबून हे बघत असतो आणि तेवढ्यात फोन वाजतो...तो लगबगीने जावून फोन घेतो, समोरुन मुलगा बोलत असतो..मुलगा आपल्या लग्नाची बातमी देतो आणि परदेशीच राहणार असेही सांगतो. म्हातारा थोड़ा गड़बड़तो, काय बोलावे हे त्याला सुचतच नाही, म्हातारा मुलाला बैंकेतल्या शुन्या विषयी काय करायच ते विचारतो... आता परदेशातल्या शुन्याच्या मानाने म्हातार्याचे शून्य म्हणजे मुलाच्या दृष्टीने चिल्लरच असते...तो म्हातार्याला एक सल्ला देतो ' एक काम करा त्याचा एक ट्रस्ट करा आणि वृद्धाश्रमाला दया आणि तुम्हीही तिथेच रहा ' पुढच थोडस जुजबी बोलून मुलगा फ़ोन ठेवून देतो.

म्हातारा पुन्हा झोपळयावर येवून बसतो, म्हातारीची दिवाबत्ती होत आलेली असते

" तो " तिला हाक मारतो ' अग ये आज पुन्हा हातात हात घालून गप्पा मारू '

म्हातारी चक्क म्हणते ' हो आलेच '
 
म्हातार्याला विश्वासच वाटत नाही, आनंदाने त्याचा चेहरा उजळून निघतो.
 
त्याच्या डोळ्यात अश्रु दाटून येतात, त्याच्या एका डोळ्यातून एक अश्रु खाली येतो

तो गालावर येतो आणि अचानक थिजुन जातो, डोळ्यातल तेज कमी कमी होत जात...आणि ते निस्तेज होतात...

म्हातारी आपल आटपुन म्हातार्या शेजारी झोपाळयावर येवून बसते आणि म्हणते बोला काय बोलायचय.. पण म्हातारा काहीच बोलत नाही..ती म्हातार्याला हात लावते..शरीर थंड गार पडलेले असते आणि डोळे एकटक म्हातीराला बघत असतात

क्षणभर म्हातारी हादरते; सुन्न होते, तिला काय कराव हेच सुचत नाही, पण एक-दोन मिनिटात ती लगेच सवारते...

हळूच उठते, पुन्हा देवघरापाशी जाते, एक उदबत्ती लावते, देवाला नमस्कार करते; आणि पुन्हा झोपाळयावर येवून बसते.

म्हातार्याचा थंडगार हात  घेते आणि म्हणते ' चला कुठे जायचय फिरायला' आणि काय गप्पा मारायच्यात तुम्हाला? बोला...'

अस म्हणत, म्हातारीचे डोळे पाणवतात, एकटक नजरेन ती म्हातार्याकडे बघत असते आणि हळूच तिच्या डोळ्यातले अश्रु गोठून जातात.

आणि म्हातारीची मान अलगद म्हातार्याच्या  खांद्यावर पड़ते.

झोपाळ्याचा मंद झोका सुरूच असतो.

झोपाळ्याचा मंद झोका सुरूच असतो.....